Autorytet i pomoc rodzicielska jest niczym latarnia morska dla statku, by nie rozbił się o przybrzeżne skały,
w braku doświadczenia… Janusz Homplewicz
Rodzice są dla swoich dzieci przewodnikami po świecie i jego zawiłych drogach. To zadaniem rodziców jest wskazywanie i wyjaśnianie: co jest dobre, a co złe, co właściwe, a co niepoprawne, co prawdziwe, a co fałszywe, co ważne, a co mniej istotne, co piękne, a co brzydkie. Na nich spoczywa obowiązek pomocy w oddzielaniu wartości od antywartości, sensu od bezsensu. Realizacja tych powinności jest niemożliwa bez autorytetu, gdyż pełni on rolę środka wychowawczego, który skłania dziecko, by przyjęło wartości, wzory i normy uznawane przez rodziców.
Słowo „autorytet” pochodzi od łacińskiego auctoritas, co oznacza powagę moralną, radę, ważność, znaczenie, wpływ i uznanie. Człowiek, który dzięki posiadanym cechom osobowościowym, przymiotom moralnym, kompetencjom w danym zakresie wpływa na kształtowanie się postaw, poglądów i sądów innych, określany jest mianem autorytetu.
Autorytet nie jest automatycznie przypisany roli rodzica, dlatego bycie mamą czy tatą nie jest równoznaczne z byciem autorytetem. Jednak należy podkreślić, że rodzicom przypisywany jest szczególny rodzaj autorytetu wynikający
z wyjątkowego charakteru relacji istniejących między rodzicami i dziećmi opartych na więzach krwi. Rodzice dają dzieciom życie, są ich pierwszymi i najważniejszymi opiekunami i wychowawcami. Stąd rodzicielski autorytet jest pierwotny. Rodzice mają władzę na dzieckiem po to, by wspierać dziecko w rozwoju, zaspokajać jego potrzeby, wskazywać, jak żyć. Są za niego odpowiedzialni. Rodzice budując swój autorytet, muszą być świadomi, że ich wiedza, doświadczenie i umiejętności przewyższają dziecko, ale do pewnego czasu. Bowiem ten dystans zmniejsza się wraz z wiekiem dziecka i jego dorastaniem. W miarę rozwoju dziecko poszerza krąg swoich doświadczeń i wiedzy, stąd zwykle autorytet rodziców słabnie. Jednak dziecko przez znaczny okres swojego życia jest zależne od rodziców i zdane na nich. Im więcej ważnych informacji, umiejętności przekażą rodzice w tym czasie, tym łatwiej będzie potomkowi odnaleźć się w świecie.Ważną kwestią w tym zakresie jest proces naśladownictwa i identyfikacji polegający na powtarzaniu czynności i zachowań osób dorosłych oraz ich cech indywidualnych przez dziecko. Dzięki temu ma ono ułatwione zadanie opanowywania określonych nawyków, sposobów zachowań, kształtowania postaw oraz przejmowania świata wartości uznawanego przez znaczące dla niego osoby. Konieczne staje się także uczenie posłuszeństwa, które wiąże się z wprowadzeniem hierarchii w relacje rodzice – dziecko, z umiejętnym dyscyplinowaniem dziecka i stawianiem mu wymagań oraz egzekwowaniem ich wypełniania, co kształtuje jego osobowość i charakter.
Rodzic z autorytetem jest konsekwentny i zdecydowany w swoim postępowaniu, co sprzyja poczuciu bezpieczeństwa. Daje swojemu dziecku miłość i ciepło, dlatego czuje się ono kochane i akceptowane, jest przekonane, że może polegać na swoim rodzicu. Autorytet szanuje godność dziecka, udziela mu wolności poglądu (respektuje jego opinię) i działania, ale stosownie do jego wieku i możliwości. Daje dziecku odpowiedni zakres swobody i indywidualności, stosując czytelne zasady i reguły. Umie rozmawiać z nim i słuchać. Rodzic potrafi również powiedzieć dziecku nie, gdy jego prośba jest nieodpowiednia. Traktuje je poważnie, nie stwarza sytuacji, w których czułoby się przegrane i poniżone. Wszystko to jest możliwe, gdy rodzic jest obecny i aktywny, czyli poświęca dziecku czas i uwagę. Warto też pamiętać, że rodzic wychowuje przede wszystkim swoją osobowością, czyli tym, kim jest.
Rodzice mają moc kochania i wychowywania.
Rodzic powinien być autorytetem dla swojego dziecka!
